Bron: ad.nl
In Woerden rijdt sinds mei de Thuisbus. Een initiatief van de stichting Thuishuis om (eenzame) ouderen gezelligheid en een praatje te bieden door middel van een bakje koffie. Of als het heel warm is zoals de afgelopen weken: een verkoelend glaasje fris.
René Cazander 12-08-18, 16:04
De Thuisbus gaat naar de ouderen toe. De opgeknapte camper staat deze middag op de parkeerplaats van ouderencomplex De Berkenhof in het dorp Kamerik. Onder de luifel van de kampeerauto hebben de vier buren (‘vriendinnen is een groot woord’) Annie Nap (89), Karin Smits (74), Corrie Vianen (75) en Sjaan Neuteboom (74) en haar echtgenoot Gerard Neuteboom (92) een plekje gevonden. Laatstgenoemde, slechthorend, is de enige man in het gezelschap.
De bezoekers aan de bus zitten lekker in de schaduw en praten en geinen wat met elkaar en de vrijwilligers van de stichting Thuishuis Woerden, bedenker van de Thuisbus. Op de tuintafel staan een trommel met koekjes en glazen met ijsthee.
Nieuwsgierig
De bus staat deze middag voor het eerst in Kamerik. Reden voor de vier dames een nieuwsgierig kijkje te komen nemen. Annie Nap: ,,We kregen een folder dat de bus vandaag bij ons voor de deur zou staan. Ik was benieuwd. Ik wist niet wat me te wachten stond, maar het is heel gezellig.”
De dames zijn allesbehalve eenzaam, benadrukken ze. Om de veertien dagen drinken ze met zijn allen een bakkie en gaan ze daarna sjoelen. ,,We hebben nooit ruzie”, klinkt het in koor. Natuurlijk zijn er wel eens meningsverschillen, maar dat komt overal voor.
Ik wist niet wat me te wachten stond, maar het is heel gezellig
Annie Nap
De 89-jarige Annie Nap komt uit Harmelen en woont al tien jaar met veel plezier in De Berkenhof. Ze is deels gehandicapt, omdat ze slecht kan zien, vertelt ze. Ze heeft maculadegeneratie. Een oogziekte, waardoor ze nog maar heel weinig zicht heeft. ,,Ik zie links nog maar 15 procent. Rechts is het 5 procent. Ik zie wel mensen en kan een man van een vrouw onderscheiden. Ik herken mensen aan hun stem.”
De Kamerikse loopt met een rollator. Fietsen kan ze onmogelijk. ,,Ik ben al blij dat ik kan lopen.” Mocht ze om wat voor reden dan ook ooit moeten verhuizen, wordt dat voor haar heel moeilijk. ,,Ik woon hier nu al tien jaar. Ik weet precies waar alles in mijn flat staat.” Als Annie Nap boodschappen doet bij de supermarkt, wordt de 89-jarige bij het afrekenen geholpen door dezelfde medewerkster. Eveneens vertrouwd.
Karin Smits is in 1961 voor de liefde vanuit Berlijn naar ons land gekomen. De 74-jarige woont al veertien jaar in De Berkenhof. Ze erkent dat eenzaamheid een probleem onder een groeiende groep ouderen is. ,,Het gaat niet vanzelf. Je moet zelf alles aanpakken om uit de eenzaamheid te komen”, heeft ze zelf ervaren.
Verleidingstaktiek
De bezoekers van de Thuisbus zijn meestal vrouwen, vertelt Jan Ruyten van de stichting Thuishuis Woerden. ,,De eerste vraag die we aan de bezoekers stellen is wie ze missen.” Via deze ‘verleidingstaktiek’ hopen hij en zijn vrijwilligers in beeld te krijgen welke ouderen weinig hun huis uit komen. Zij worden vervolgens extra benaderd om aan te schuiven bij de Thuisbus. ,,Onderzoek van de GG heeft uitgewezen dat een op de twee ouderen eenzaamheidsgevoelens heeft.” Met de Thuisbus hoopt de stichting achter de voordeur van de ouderen te komen en hen, indien nodig, te helpen.
Omdat het project nieuw is, was het de eerste weken pionieren. Dat heeft coördinator Lotte Ruyten, dochter van Jan, gemerkt. Het aantal geïnteresseerden dat op de bus afkwam, verschilde elke week. Topper was de ‘halte’ aan de Woerdense Singel. Daar kwamen toen vijftig oudjes op af. Als het aan pa en dochter Luyten ligt, staat de Thuisbus volgend jaar elke dag ergens anders in Woerden. Of desnoods twee keer per dag. Op een vaste plek. Dat biedt de ouderen enige vastigheid, aldus Luyten.
Weduwe Hanny Tierlier is een van de vaste vrijwilligers van de Thuisbus. De 61-jarige Woerdense verloor in november haar echtgenoot. ,,Mijn eerste vriendje.” Ze kwam in contact met Lotte. Die vertelde haar over het project. ,,Ik dacht: ‘Ik doe mee’. Ik zit alleen thuis. Voor mij is het de perfecte manier om onder de mensen te komen. De stap was niet moeilijk. Ik dacht: ‘Ik moet wat doen, anders word ik gek’.”